Bezsenność pierwotna

U około 80-90% pacjentów z zaburzeniami snu przyczynę bezsenności można rozpoznać po wykonaniu ogólnej oceny stanu zdrowia, oceny stanu psychicznego i podstawowych badań laboratoryjnych (patrz bezsenność).

W ok. 10-20% przypadków stwierdzenie czynnika zakłócającego sen może nie być możliwe na podstawie wyżej wymienionych czynności. W tych przypadkach konieczne jest zebranie szczegółowego wywiadu w kierunku pierwotnych zaburzeń snu. W wybranych przypadkach celowe może być wykonanie specjalistycznych badań diagnostycznych (np. badania polisomnograficznego lub aktygraficznego).

Bezsenność pierwotna:

Na taką postać bezsenności cierpi około 10-15% wszystkich pacjentów z bezsennością. Bezsenność pierwotną dzieli się na trzy typy:

Bezsenności idiopatyczna

Jest to typ bezsenności pierwotnej, w której pacjenci, w wyniku uwarunkowań genetycznych, płytki, przerywany i zbyt krótki sen mają już od dzieciństwa. Pogorszenie snu związane z wiekiem oraz nabycie złych nawyków radzenia sobie z zaburzeniami snu, powoduje wystąpienie przewlekłych zaburzeń snu, prowadzących do pogorszenia funkcjonowania w czasie dnia, co jest przyczyną zgłoszenia się do lekarza.

Bezsenność psychofizjologiczna

Jest to najczęstszy typ bezsenności pierwotnej. W bezsenności psychofizjologicznej pojawienie się zaburzeń snu związane jest najczęściej z wystąpieniem trudnej sytuacji życiowej (np. choroba lub śmierć bliskiej osoby, rozwód, utrata pracy) powodującej reakcje stresową i przemijające zaburzenia snu. Wskutek nieprawidłowych mechanizmów radzenia sobie z bezsennością dochodzi następnie do powstania przewlekłych zaburzeń snu i ich dalszego utrwalania się.

Bezsenność subiektywna

Jest to typ bezsenności pierwotnej, w której pacjenci są niezadowoleni z jakości snu, mimo braku nieprawidłowości w obiektywnych badaniach snu np.badaniu polisomnograficznym lub aktygraficznym. Nieprawidłowości w subiektywnej ocenie długości i jakości własnego snu mogą również występować u chorych cierpiących na wymienione powyżej dwa typu bezsenności pierwotnej.

Diagnoza różnicowa:

Bezsenność pierwotną należy różnicować przede wszystkim z postaciami bezsenności wtórnymi do zaburzeń psychicznych, somatycznych i uzależnień (patrz bezsenności).

Spośród pierwotnych zaburzeń snu bezsenność należy różnicować przede wszystkim z:

• zespołem niespokojnych nóg
• zaburzeniami rytmu okołodobowego
• złą higieną snu

Leczenie bezsenności pierwotnej:

Badania kliniczne wskazują, że najlepszą metodą leczenia pierwotnych zaburzeń snu jest psychoterapia poznawczo-behawioralna skojarzona z terapią farmakologiczną. Połączenie leczenia farmakologicznego z psychoterapią poznawczo-behawioralną sprawia, że stałe podawanie leków jest konieczne tylko w początkowej fazie leczenia. Następnie leki nasenne mogą być stosowane w sposób przerywany tylko w okresach nasilenia choroby. Tak prowadzone leczenie bezsenności jest zarówno skuteczne jak i bezpieczne dla pacjenta nie niosąc z sobą ryzyka powstania tolerancji oraz uzależnienia.

Powrót

Drukuj | Kontakt

created by Pawel