Bezsenność (cz. 2)

Definicja i epidemiologia:

Bezsenność należy do najczęstszych problemów zdrowotnych współczesnego społeczeństwa. Bezsenność definiujemy jako problemy z zaśnięciem lub utrzymaniem snu, podczas więcej niż trzech nocy w ciągu tygodnia przez okres dłuższy niż jeden miesiąc. Zaburzenia snu musza przy tym prowadzić do pogorszenie funkcjonowania w czasie dnia. Na tak definiowaną bezsenność choruje od 9 do 15 % ludności w krajach rozwiniętych. Dalsze 15-20% ludności skarży się na przemijające zaburzenia snu o czasie trwania poniżej jednego miesiąca.

Przyczyny:

Najczęstsze przyczyny (w procentach) bezsenności to:

• 50-60% zaburzenia i choroby psychiczne, szczególnie zaburzenia afektywne (depresja) i lękowe.
• 10-20% uzależnienia, szczególnie od alkoholu, leków uspokajających i nasennych
• 10-20% choroby somatyczne, zwłaszcza związane z bólem lub zaburzeniami metabolicznymi i endokrynologicznymi (np. nadczynność tarczycy).
• 10-20% bezsenność powodowana pierwotnymi zaburzenia snu.

Diagnoza (do jakiego lekarza udać się po poradę):

W przypadku problemów z zaśnięciem lub utrzymaniem snu należy zgłosić się do lekarza rodzinnego, który powinien ocenić ogólny stan zdrowia pacjenta oraz wykonać podstawowe badania laboratoryjne. Po wykluczeniu podłoża somatycznego bezsenności pacjent powinien zostać skierowany do rejonowej Poradni Zdrowia Psychicznego w celu wykluczenie zaburzeń psychicznych. Skierowanie do lekarza psychiatry powinni otrzymać również wszyscy pacjenci z problemem uzależnienia od alkoholu, leków uspokajających i nasennych. Konsultacja lekarza psychiatry jest również wskazana u wszystkich pacjentów, którzy wymagają ciągłego podawania leków nasennych przez okres dłuższy niż jeden miesiąc. W takich przypadkach powinno zostać rozważona zmiana leczenia z leku nasennego na np. sedujący lek przeciwdepresyjny (patrz farmakoterapia), który nie niesie ze sobą ryzyka uzależnienia.

Porada w ośrodku medycyny snu powinna zostać rozważona dopiero po wykluczeniu podłoża somatycznego bezsenności, uzależnień oraz zaburzeń psychicznych. W takich przypadkach wskazane jest zebranie szczegółowego wywiadu w kierunku pierwotnych zaburzeń snu. W wybranych przypadkach celowe może być wykonanie dokładnych badań diagnostycznych np.badania polisomnograficznego lub badania aktygraficznego.

Adres ośrodka medycyny snu najbliższego miejsca zamieszkania można znaleźć na stronie Polskiego Towarzystwa Badania nad Snem.

Leczenie:

Najważniejszym elementem leczenia zaburzeń snu jest prawidłowe rozpoznanie przyczyny zaburzeń snu i postawienie właściwej diagnozy. Pozwala to na leczenie przyczynowe bezsenności np. nadczynności tarczycy lekami tyreostatycznymi lub depresji lekami przeciwdepresyjnymi. Podawanie leków nasennych w sposób ciągły jest uzasadnione tylko u niewielkiej grupy pacjentów. Należy pamiętać, że leki nasenne, do których zaliczamy pochodne benzodiazepiny (diazepam, estazolam, lorazepam, midazolam, nitrazapam, klonazeam, alprazolam, bromazepam i inne) oraz niebenzodiazepinowych agonistów receptora GABA (zopiklon, zolpidem i zaleplon) zgodnie z warunkami rejestracji powinny być stosowane w leczeniu zaburzeń snu przez okres maksymalnie czterech tygodni. Następnie leki nasenne muszą być stosowane w sposób przerywany tylko w okresach nasilenia choroby. Jest to związane z ryzykiem powstania tolerancji oraz uzależnienia w przypadku długotrwałego stosowania tychleków. Standardy postępowania tych Towarzystw są stosowane w diagnozowaniu i leczeniu pacjentów oraz szkoleniu lekarzy i techników EEG.

Powrót

Drukuj | Kontakt

created by Pawel